BUHARKENT’ İN TARİHÇESİ
Buharkent nüfusunun temelini teşkil eden Ortakçı Mah. 1901 yılı Eylül ayının 14. gününü 15. gününe bağlayan gecede büyük bir deprem geçirmiştir. Bu depremde 53 kişi hayatını kaybetmiş, Köy oturulamaz hale gelmiştir. Burhaniye adını alması da dönemin Padişahı 2. Abdülhamit’in 18. oğlu olan Burhanettin’e izafetendir. Diğer bir rivayete göre, kurulmasında özel ilgi gösteren İzmir Valisi Kamil Paşa’nın oğlu Burhanettin’den Burhaniye adını aldığı söylenmektedir.
Kuruluşundan hemen sonra bünyesinde büyük bir nüfus toplayan ve ona paralel olarak gelişen Burhaniye, 2. Meşrutiyetin ilanını müteakip 1908 yılında belediye statüsüne kavuşmuş, I. Dünya Savaşı ve Kurtuluş Savaşı sonucu bütün yurtta görülen nüfus azalması Burhaniye' yi de etkilediğinden 1924 yılından 1954 yılına kadar Köy statüsünde idare edilmiştir. 1 Mart 1954’de halkın isteği doğrultusunda Burhaniye’ye ikinci defa belediye teşkilatı kurulmuştur.
Bu zaman içerisinde 1 Mart 1942 yılına kadar Nazilli İlçesine, bu tarihte Nazilli İlçesinden ayrılarak Denizli - Sarayköy İlçesine bağlanmış, 1 Mart 1953 yılında Kuyucak’ın İlçe olması üzerine Kuyucak İlçesine bağlanmıştır. 1955 yılına kadar Kuyucak İlçesine bağlı bir kasaba olarak kalan Burhaniye 1955 yılında, 8 bağlı Köyü ile birlikte Bucak teşkilatına kavuşmuştur.
Burhaniye bucağı 18 Haziran 1987 tarihinde yürürlüğe giren 3392 sayılı Kanunla İlçe teşkilatı statüsüne kavuşarak 3 Eylül 1988 tarihinde fiilen teşkilatlanarak Buharkent İlçesi olmuştur.
Buharkent İlçesi, Aydın - Denizli (E 24) Devlet karayolu üzerinde kurulmuştur. E 24 karayolu İlçe merkezinden geçmektedir. Kuyucak'a 25 km, Aydın'a 85 km., İzmir'e 220 km., Buldan'a 40 km., Sarayköy'e 20 km., Denizli'ye 40 km. ve Ankara'ya 525 km. mesafe uzaklıktadır.
Toplam yüzölçümü 121 km², İlçe merkezinin rakımı ise 160 metredir. 2015 Yılı itibariyle Nüfus Sayımı sonuçlarına göre;
Buharkent nüfusu 2015 yılına göre 12.505 dir. Bu nüfusun 6.153 erkek ve 6.352 kadından oluşmaktadır. Yüzde olarak ise: %49,20 erkek, %50,80 kadındır.
İlçenin etrafını çeviren ılıcalar ve termal tesisler bölge halkının şifa kaynağıdır. Yüksek yerleri çam ormanları ile kaplı olan kentin meşe, palamut meyvesi ekonomik kaynaktır. Zeytin, narenciye, incir, pamuk, sebze, buğday, arpa, mısır gibi ürünler halkın geçimini oluşturur. Bunlara ilaveten erik, şeftali, elma ve antepfıstığı önemli yer tutar. Büyük baş hayvancılığın yanında büyük çoğunluğu koyun olmak üzere küçük baş hayvancılık ile yumurta tavukçuluğu son yıllarda önemli ölçüde artış göstermiştir. İklim yönünden elverişli olan arıcılık sektörü de halkın ayrı bir geçim kaynağıdır.